Każdego dnia naszego życia, jesteśmy syceni setkami informacji. W naszych umysłach zakorzenione są wzorce kulturowe, normy społeczne i moralne, sposoby na życie prywatne, zawodowe, a nawet duchowe.
Myślę, że należy się od tego gruntownie odciąć i posłuchać przez chwilę swojego wnętrza. Sięgnąć głębiej niż normy, których zostaliśmy nauczeni. Co tam naprawdę się znajduje? Jak chcemy żyć?
Nie wolno godzić się na „czyjąś rzeczywistość”. Trzeba tworzyć „własną rzeczywistość”. Własny kanał, na którym ty jako odrębna, niezależna jednostka, czujesz się wspaniale, dzięki któremu rozwijasz siebie. Własny w najbardziej gruntowny sposób, jak tylko to jest możliwe.
Trzeba skupić się na własnym doświadczeniu, własnym umyśle, rozsądku i wszystkim, czym dysponujemy.
To co inni Ci oferują, bywa stare i sprawdzone. Tak mówią. To, że coś przez wieki się sprawdzało nie oznacza, że dla ciebie, jako odrębnej jednostki, będzie takie. To jest twój czas. Wykorzystaj go dobrze. Jeśli chcesz, żeby życie było przygodą – przyglądaj się tym wszystkim myślą, wszystkim normom, wszystkim kanałom rzeczywistości - ale polegaj tylko na sobie.
Twoje wnętrze i serce jest w stanie zawieść cię dalej niż ci się wydaje. Jest w stanie ściągnąć cię na dno i wynieść pod niebiosa. W tym jednym życiu które mamy, w tej jednej, jedynej szansie dla jednostki, by wyssała chwilę do boskiego cna.
Jest ci dobrze z tym ciężarem, który dobrowolnie przyjmujesz? Nieświadomie, oczywiście. Mi – nie.
Ty jesteś Jezusem, ty jesteś Buddą, ty jesteś mistrzem. Bądź świadom.


Powiecie - Nihil Novi. Ale warto sobie czasem to przypomnieć i zastanowić się od nowa, na czym stoimi. Ja dziś odczułem głęboko, jak silny wpływ ma na nas ten napływ informacji - jak jesteśmy manipulowani przez cały świat, byle tylko nie odciąć się, nie podążyć własną ścieżką, nie "uniezależnić" się.

Fajnie piszesz, to jest najwazniejsze zeby zyc wlasnym zyciem, robic to, co podpowiada wnetrze.
Niby kazdy ma swoj umysl a tak naprawde niewiele osob wie, dlaczego wchodzac do sklepu kupuje to czy tamto itd. Kobietom wmowiono, ze maja rodzic dzieci i byc dobrymi zonami wiec jak przychodzi czas to wychodza za maz i rodza dzieci. W rodzeniu dzieci nie widze nic zlego pod warunkiem , ze kobieta sama , swiadomie tego chce, jednak wiekszosc nawet sie nie zastanawia czy chce, po prostu przyjeto, ze chce bo niby czemu nie skoro to normalne. No i znowu to pojecie "normalne " przygniata ludzi, bo kazdy chcialby byc normalny a nie jak odszczepieniec. Strach przed uznaniem za odmienca powoduje , ze ludzie przyjmuja czyjes schematy za swoje.
Ktoregos ranka obudzilam sie a w mojej glowie byla jedna mocna mysl " znies swoje granice - wszystkie! " , dotarlo do mnie, ze nie inni stawiaja mi granice tylko moje przyzwolenie je stawia.
Otoczenie zawsze bedzie probowalo sterowac , wiekszosc zawsze ma sile, ale nasze przyzwolenie na to powoduje, ze sami tworzymy te granice w nas samych. Od tamtej chwili powoli zajmuje sie znoszeniem granic, jak zdejmowaniem luski po lusce, przygladajac sie wszystkiemu, czy to z mojego wnetrza pochodzi czy poprzez moje przyzwolenie zostalo przeze mnie zaadoptowane jako moje wlasne. To bolesna sprawa bo zauwaza sie wtedy jak niewiele sie dzialan wykonalo , ktore naprawde wlasne sa a nie powstaly z przyzwolenia swiadomego lub czesciej jeszcze nieswiadomego.
Czasem czlowiek nie chce takich rzeczy widziec, bo wtedy staje sie jasne, ze cos trzeba zmienic.
Z. Domancic , bioterapeuta ze Slowenii mowi, ze choroby powstaja na skutek tego, ze istnieje roznica- miedzy naszymi oczekiwaniami a tym , jakie nasze zycie jest.
Wiekszosc ludzi zamiast przygladac sie swoim luskom, odkrywac co skad i czy sie na to zgadzaja wola sobie zaoszczedzic bolu i konfrontacji wiec idzie do lekarza i bierze leki na bessennosc, na nerwy itd itd.
Mlodym ludziom latwiej jest tworzyc taki swoj kanal rzeczywistosci, zanim sie nazbiera kupa smieci, ktore potem trzeba sortowac.
Przy sortowaniu poznaje sie jezyk ciala, zadajac sobie pytanie - jak sie z tym czuje? Mozna sie wsluchac i poprzez przyjemne lub nieprzyjemne odczucia w ciele otrzymywac odpowiedzi. Inna sprawa , ze niektorzy sa juz tak "zainfekowani", ze nawet moga kogos zabic i czuc sie z tym dobrze a nawet swietnie, ale na szczescie takich nie ma az tak wielu a ludzie staja sie coraz bardziej swiadomi.
Fajnie to ,Warewolf nazwales, musze zapamietac - wlasny kanal rzeczywistosci.

pamiętajcie o akapitach, będzie się łatwiej czytać

Nie zgadzam się z jedną myślą, a mianowicie z tym, że mamy tylko jedno życie. Mamy tyle wcieleń ile zapragniemy. Mamy wolną wolę i w związku z tym sami podejmujemy decyzję czy po "śmierci" ponownie inkarnujemy w ludzkim ciele, czy też innym, na innej planecie, czy też pozostajemy w świecie niefizycznym lub też pragniemy zjednać się ze Źródłem. I są na istnienie reinkarnacji tysiące niezbitych dowodów. A poza tym, faktycznie - lepiej jest stwarzać siebie i swoją rzeczywistość na nowo, od podstaw niż odtwarzać i powielać lub modyfikować cudze schematy. Warto jest poszukiwać odpowiedzi na najbardziej nurtujące pytania, nawet te natury egzystencjalnej.

To już jest kwestia poglądów, a nie tego, o czym chciałem tu mówić.

Gdyby było tysiące niezbitych dowodów na reinkarnację, nauka dawno by ją zaakceptowała. Jeśli tak nie jest, to znaczy że racjonalnie jakoś się je póki co zbija - a zatem niezbite nie są

Mój drogi - naukowcy zawsze będą w tych sprawach sceptyczni. Oni są z natury sceptyczni wobec tego, czym my na tym i innych forach się zajmujemy, opisujemy. Reinkarnacji nie da się zważyć, zmierzyć. Ludzie zawsze znajdą jakieś inne uzasadnienie, byle by nie reinkarnacja, tylko nie to. Taka już jest ludzka natura, poddająca wszystko co niezmierzalne w wątpliwość. A dowody leżą na ulicy. Trzeba opierać się wyłącznie na TYSIĄCACH relacji ludzi, którzy pamiętają swoje poprzednie wcielenia, ja jestem taką osobą, a także na relacjach z seansów - regresing hipnotyczny. Proszę, poczytaj relację o przypadku Santi Dewi.