PARK,
Miejsce owiane legendą i budzące pożądanie OBE Nautów. Dostrojenie się do niego wcale nie jest takie trudne na jakie wygląda, a i pobyt w nim nie jest aż tak atrakcyjny by, ślinić się i go pożądać. PARK, to tylko zwykłe miejsce przesiadkowe na wyższym poziomie fazowania i miejsce gdzie dokonywane są... jakby to nazwać? Park, to taki miejsce buforowe, miedzy wymiarem fizycznym w jakim się obecnie znajdujemy, a strefą powitania i pożegnania nowo przybyłych i odchodzących z systemu. Fajnie tam jest. Ludziska wszystkie życzliwe. Powiedziałem "ludziska" bo faktycznie, nie są to jakieś pierniczone duchy tylko ludziska, jak my, tyle że niesłychanie solidarni i jacyś-tacy bardzo wpożo i przyjaźni. Normalnie od razu ktoś podchodzi z bananem na buzi i Ci wszystko tłumaczy o, co tylko zapytasz. Nie to że ma uhahaną gębę, tylko jego wibracje są bardzo przyjazne, jak jakiegoś wolontariusza. Jak wylatujesz z systemu na wyższe częstotliwości fazowania, to Ci machają na pożegnanie i nikt nie płacze i nikt Cię nie zatrzymuje, jak wchodzisz, jako nowo przybyły to wszyscy witają Cię przyjaźnie. PARK zaludniony jest tymi co miłują za nic...
DS

PARK, centrum przyjęć, miejsce do którego trafiamy po śmierci. Spadają kajdany ciała fizycznego, jesteśmy wolni. Nigdy tam nie byłem, a czuje się mocno związany z tym miejscem, mogę to nazwać moim hobby. Czytam relacje osób, które przeżyły śmierć kliniczną i właśnie tam się dostały. To tak mnie fascynuje. Chciałbym chociaż raz tam się dostać, przejść się po PARKU, usiąść na ławce, albo zwiedzić Centrum Przyjęć. Wiem, że to na pewno mnie będzie czekać, kiedyś, kiedyś, ale wolałbym teraz, oczywiście z możliwością powrotu.
Nie wiem czemu, ale często błądzą po mojej głowie takie spontaniczne myśli... Białe pomieszczenia, postacie nad moją głową, łóżka, światło.. i ta miłość. Kto wie, może nie wszystko straciłem po ostatnim pobycie.. W sumie od zawsze interesowałem się śmiercią, przynajmniej odkąd sięgam pamięcią.

Uwierz Dagon, że jeśli bardzo będziesz tego chciał to dostaniesz się do tego miejsca.
Fakt, przeżycia są niezapomniane, a energia którą aż przesiąka Park jest czymś cudownym. W dziale Najdalsza Podróż opisałem moją przygodę w Parku, a z racji że nie umiem ciekawie pisać to wątpie że ktokolwiek ją przeczyta bo jest dluga dosyc:D
Pozdrawiam i wierze w Ciebie że dostroisz się do wymarzonego Parku Poproś Opiekuna jeśli sam masz trudności, być może znacznie ułatwi Ci tą podróż.

Cudowna muzyczka,która pomaga dosroic sie do czéstotliwosci PARKU:

http://uk.youtube.com/watch?v=XIovxJK5r ... re=related

Ludzie kochani . Park jest jedynie jednym ze szczeblów drabiny, mostem. Dużo osób zadowala sie parkiem, bądz on jest jego celem i wplątują się w pułapkę. Nigdy nie wzniosą się wyżej, ponieważ myślą o parku, a nie o tym by stawać się sobą w czystej postaci poza , park nie jest finałem, są poziomy znacznie piękniejsze niz to : ). Gdy ludzie odczówają miłość i myślą ze poznali swoją nature, to nagle się zatrzymują. Pozdrawiam.

Bez przesady nie wierzę by ktoś się zadowolił w pełni tym miejscem jak się już w nim znajdzie hehehe. Znudzi się każdemu i zacznie szukać czegoś innego. Może faktycznie niektórzy się zatrzymają i skierują się do wnętrza siebie, odnawiając kontakt z pra-sobą w, jak to mówisz: czystej postaci, ale na pewno Park, żadną pułapką nie jest. Absolutnie. Każdy, bez wyjątku wznosi się coraz wyżej i wyżej na drabinie ewolucji i żadna myśl o Parku go nie powstrzyma. Najwyraźniej nasz Stwórca nie przewidział zastoju, ani regresu. Wszystko idzie na przód pełną parą i przyspiesza logarytmicznie
Owszem, fajnie jest w Parku, ale jak wszystko, tak i to miejsce się po pewnym czasie się uprzykrza i człowiek chcę iść dalej.

I tu w pełni przyznaję rację Warto się zatrzymać; czy to tutaj, czy to w poza i poznać tą prawdziwą naturę, poznać siebie, czyli jak ja kto nazywam skierować fazę do środka, zastopować i nie gnać tak na zewnątrz, czy to po astralu, czy to po realu.
Myślę w ogolę, że jest cała gama ścieżek rozwoju osobistego i wszystkie prowadzą nas do DOMU, do odkrycia tej prawdziwej natury, jednak można wyodrębnić dwie bardzo charakterystyczne: poszukiwania na zewnątrz i poszukiwania w sobie. Obie są wspaniałe, a jakby się głębiej nad tym zastanowić, to obie są jedną drogą: pierwsza jest lustrem drugiej...
DS
hasło chwili:
"Nie istotne, czy odwiedzasz się Park, czy też nie, ale jakim człekiem stajesz się"

Mi też się wydaje, że Park jakąś pułapką-celem nie jest. Fajnie tam jest, ale właśnie ... jakoś czuć, że jest mnóstwo takich miejsc, jest mnóstwo tajemnic, miejsc, faz, ciekawość pcha ciągle w nowe miejsca, stany, fazy. Prawdopodobnie tylko osoby, które nigdy tam nie były lub były tylko raz fascynują się nim na tyle, by stał sie celem. Ale to szybko przechodzi:)

Dla mnie obecnie takim miejscem-celem jest bardziej Dysk i zabójcze dopalenie świadomości, świadomościowy turbodopalacz... Jejku, nie mogę tam się dopchać w oobe: w fizyce owszem podłączam się, w podróżach mentalno-duchowych też, ale cholibka w pełnym wyjściu oobe - NIE ...

mi nigdy nie udało się dostac do parku (albo nigdy nie dowiedziałem się ze to "TO" był on) Mam blokadę. Po przeczytaniu trylogii Monroe'a i Moena Park stał się dla mnie czymś wielkim - czymś za trudnym dla mnie. Próbóję z tym walczyć ale narazie nie odnoszę sukcesów. OBY się udało

No to witaj w klubie NalesnikLD