Przypowieść początku.

„ Nie to, jaka była śmierć, lecz jakie było życie, jest rzeczą istotną „
Prentice Mulford


Wspaniały słoneczny ranek, właśnie rozlega się dźwięk budzika w pokoju młodego ciemnowłosego mężczyzny. Odzyskuje świadomość budząc się ze snu, otwiera powoli oczy. Wpatruje się kilka chwil swoimi brązowymi oczami w drewniany sufit. Podnosi się i siada na krawędzi łóżka. Wyciąga ręce przed siebie, spogląda na swe dłonie. Czuje, czuje coraz mocniej ten fascynujący stan ducha. Fala entuzjastycznej energii narasta w nim coraz bardziej. Wstaje szybko z łóżka podbiega do długich firanek zasłaniających okna pokoju. Odciąga je szybko w bok, promienie słońca wpadają do pomieszczenia. Spogląda na malowniczy leśny krajobraz za oknem, wybucha szczerym śmiechem zrozumienia. Energiczna euforia narasta w nim do tego stopnia, że nie wytrzymuje. Łza spływa po jego twarzy niczym zwiastun nowej lepszej ery dla jego życia, odcinając go od przeszłości. Łza rozbiła się w końcu o drewnianą podłogę jego pokoju – od tego momentu wszystko było inne, zrozumiał sekret, zrozumiał że sekret życia płynie w nim samym.
Ubiera się szybko, by wykorzystać każdą chwile życia, bo wiedział, że każda myśl płynąca w nim jest cenniejsza niż wszystko co do tej pory miał, a orginalność I błyskotliwość jego myśli ma ujawnić się za progiem drzwi. Bierze gruby zeszyt I wieczne pióro pod ramię, otwiera drzwi prowadzące na zewnątrz, staje na progu swego domu, słońce świeci pełnią blasku, rozświetla leśną krainę - odkrywa wszystko na nowo, fascynuje go każda chwila.

Super,bardzo mi się podoba

Bardzo ładne, czy bohater przeżył właśnie wyjście z ciała?

To już pozostanie tajemnicą

Tajemnica - oj, na pewno wyjście hehehe.

Moim krytycznym okiem, które jest krytyczniejsze wobec mnie, stwierdzam, że trzeba by było jeszcze popracować nad tym fragmentem, żeby by bardziej płynny w czytaniu - lekki - aby można było poczuć tą radość. Ale ponieważ nie jestem redaktorem żadnego wydawnictwa, to nie umiem tego zrobić, czy choćby wskazać konkretniej.

Ok, dzięki za radę popracuję nad nim jeszcze trochę Jak już go dopracuje to z pewnością tu umieszczę

A teraz zamieszczę coś pisanego na szybko, bez poprawek zdanie za zdaniem

Pędź, pędź w stronę światła, pędź niczym koń w galopie – bez ustanku na jednym tchu.
Podnieś miecz leżący u twych stóp,znajdź tarcze którą jesteś ty. Walcz w rytm wojennych bębnów, idź za ciosem z całych sił, spójrz im w oczy i ujrzyj swe odbicie w ich myślach, w piosence oświeconych znajdziesz ukojenie. Stąpając po rozżarzonych węglach, kreuj przyszłość, rany znikną, a blizny zasklepia się, lecz duch trwać będzie wiecznie.

Oni, mówią , oni czuja, oni są tym co ty , lecz tylko ten który poznał prawdę ujrzy siebie jako prawdziwa istota, bez granic, bez słów w ten jeden unikatowy sposób stając się ziarnem prawdy, lecz niech trwa w wiecznej pogoni za przeznaczeniem w swoim szczęściu

Kołyszą cię chmury których nikt nie rozumie tylko ty w nich tkwisz o tulony ciepłem miłości w złotym środku wolności na skrzydłach swego ducha wzlecisz w świat pełen przygód, a ta przygoda życie, życie nieskalane innym bytem tylko twoja wiązką światła

Jak postać w czerni w białym płaszczu nieskończoności. przemierza brzegi mórz, by wykreować myśli i pragnienia, by nieść światło dla siebie i innych dla subiektywnego dobra, tą postacią jesteś ty i tylko ty stojąc przed dylematem życia wybierz drogę dającą ci szczęście w niewoli którą podążałeś, a reszta obudzi się ze snu nieskończonej jaźni, swym ciałem poczujesz tę energie wolności w której tkwisz, ludzie rusz na mury w walecznym obłędzie desperacji w obłędzie własnych myśli, źli na świat, źli na łzy na własne sny...