Zapytałem wprost:
Ja: Jaki jest sens życia człowieka tu na ziemi?
MTJ: Człowiek żyje [by] osiągnąć szczęście.
-potem pytania zadawałem w myśli, odpowiedzi uzyskiwałem automatycznie, intuicyjnie...-
Ja: A po co żyjemy?
MTJ: Życie drogą do szczęścia.
Ja: A czym jest szczęście.
MTJ: Człowiekiem.
Ja: Nie rozumie.
MTJ: -podał mi kartkę, to co było na niej napisane czytałem, a jednocześnie On to śpiewał-

[w formie krótkiego wierszyka, piosenki, rymowanka - we śnie przynajmniej, na słowa nie da się tego przenieść. Wyrazy w nawiasie to znaczenie domyślne, wypowiadane jednocześnie ze słowem pierwszym (przed nawiasem). Każdy kto podróżował TAM, wie jak trudno przekazać takie treści.]

"Żyjemy dla (osiągnięcia) szczęścia,
przez całe życie próbujemy je osiągnąć (życie drogą do szczęścia) ((u kresu życia jest szczęście)),
A jest nim (szczęściem) człowiek... (szczęście jest w Tobie/NAS/WAS) ((szukaj go w sobie/w was [w innych]))

Szukaj człowieka..."
____

Spytałem potem dlaczego nie może mówić jaśniej, co jest tym bezpośrednim celem. Odpowiedział: "NIE wolno ci wiedzieć, zabronili MI (powiedzieć ci o tym) - to by WSZYSTKO popsuło!"
____

Jak interpretować ten przekaz? A jak tam u waz z szukaniem sensu życia po drugiej stronie? Dowiedzieliście się czegoś ciekawego?

Kiedyś zapytałem w poza: Jakie jest moje imię?
I dostałem odpowiedź, a kiedy nie zrozumiałem i prosiłem o powtórzenie dostałem w odpowiedzi - "Leon Herbatnik"

----
Najsmieszniejsze jest to że kiedy pisałem tego posta słuchałem muzyki kubańskiej w radiu. W pewnym momencie ni z gruchy ni z pietruchy włączył się mój ulubiony utwór który z muzyka kubańska ma niewiele wspólnego by po chwili wrócić do radia którego słuchałem od rana.
Magia
Nie. Po prostu wszystko się może zdarzyć

Hmy, przekaz chyba nie mógł być już jaśniejszy. Ale co do interpretacji to mogę się mylić. Ciągle słyszy się o tym, że szczęście jest w nas samych i właśnie tam należy go szukać. Jak się je znajdzie w sobie, to może i w innych. Trzeba zapytać jak to zrobić!

VVii czasami wystarczy się tylko uśmiechnąć do kogoś...
Uśmiech rodzi uśmiech u drugiej osoby, a raczej go wydobywa z zewnątrz...

Fragil - spróbuj iść chodnikiem i uśmiechać się do przechodniów, ciekawe ilu się uśmiechnie.

szczęście jest w nas i my jesteśmy jak lampa rozprzestrzeniając je w okół nas... każdy widzi to światło i szuka jego źródła...rozglądamy się dookoła i widzimy wszędzie ten sam blask..sfrustrowani nie podejrzewamy że to my jesteśmy generatorem... ( w sumie niektórzy to chyba są czarnymi żarówkami )

Istota ludzka żyje po to, by zasmakować jak to jest być człowiekiem.
Nie ma wyznaczonych celów, czy też narzuconych z góry planów, co do jego istnienia, prócz tych które sam wymyśli i będzie próbował urzeczywistnić, łudząc się, że dadzą mu one szczęście i ostateczną satysfakcję.
Niech probuje, niech będzie ruchliwym poszukiwaczem szczęścia, którego nie pamięta, którego pamięć, na okres bycia człowiekiem, została mu chwilowo zabrana...
DS

Tak. Ale wiele rzeczy się uczy tu na Ziemi. Na przyklad uczy się wyrozumiałości, tolerancji, współczucia a przede wszystkim bezinteresownej milości do drugiego czlowieka czy do wszystkiego co go otacza. Ziemia to jest taka niezła szkoła dzięki swojej niedoskonałości i ciągłego zmuszania nas ludzi do walki z przeciwnościami.

Właśnie VVii spróbuj się uśmiechać do każdego obok którego przechodzisz promieniuj radością a powiem szczerze to działa niektórzy od razu odwzajemnią uśmiech inni nie zrozumią lecz się obejrzą za siebie ^^ bawię się tak czasami jest to conajmniej miłe.

Prawdziwe szczęście jest po śmierci?

W jednym z Ld Mtj pytany o cel zycia odpowiedzial mi, ze to Droga jest celem.
Innym razem kiedy chcialam zapytac o to, co jest najwazniejsze , odpowiedzial,zanim zapytalam, ze bycie szczesliwym jest najwazniejsze. Powiedzial, ze to jest stan, ktory nalezy w sobie pielegnowac , ze jest on niezalezny od wplywow zewnetrznych, to jakby stan ducha - tak zrozumialam. Czasem jak sie medytuje to sie to czuje, chodzi wedlug mnie o to, aby to czuc nie tylko podczas medytacji ale w zyciu codziennym tez, to jest ta pielegnacja szczescia, przypominanie sobie tego odczucia i utrwalanie tego. Utrwalenie jest bardzo trudne, mnie sie nie udalo jak dotychczas, mam tylko przez jakis czas to,po czym zewnetrze swoj wplyw wywiera i na jakis czas o tym zapominam , jak sobie przypominam to przychodzi (poprzez intencje) i znow odplywa.
Ten stan to nawet nie ekstaza , ma wiecej w sobie z harmonii niz z podekscytowania. Wiem, ze moze byc niezalezny od swiata zewnetrznego i nie trzeba w tym celu nic wykonywac fizycznie tylko intencja wystarcza , ale w codziennym zyciu nie latwo nawet o tym pamietac a co dopiero praktykowac, ale choc mnie sie nie udaje utrzymac tego na stale to wierze i czuje , ze na pewno jest to osiagalne. Pozostaje tylko pytanie, czy na pewno tego chce...
Widze, Ahswalker, ze otrzymales podobne odpowiedzi...
Pozdrawiam.

Stanem scharmonizowanej ciągłej radości, jest oświecenie. Podobne szczęście na krótką metę otrzymujemy dzięki medytacji czy miłości.
Jednakże to są zawsze górki i dołki, ponieważ zewnętrzny wpływ jaki wywiera na nas otoczenie ,a także my sami, nie potrafimy dobrze tego stanu zachowac. Żeby utrzymac ten stan, byc caly czas na wysokim poziomie, trzeba odciąc się od zródła problemów, czyli od "ja". Wpuszczamy wtedy złodzieja do pustego domu - problem dochodzi do nas, ale nic nie może nam zabrac czy ukraśc, bo nie poświęcamy na niego ani czasu, ani energii.

Ja nie patrzę ludziom nawet w oczy, a co dopiero miałabym się do nich uśmiechać. Jak się chodzi na czarno z pentagramem na szyi to uśmiech mało pomaga. To wystarczy, aby odcztać kto jest na jakim "poziomie rozwoju" Ale najzabawniejsze jest jak np got albo metal ustępuje miejsca w autobusie starszej pani, a ci co myślą, że tacy to spod ciemnej gwiazdy, to mają nietęgie miny.
Trzeba wiedzieć do kogo się umiechnąć, żeby nie dostać po głowie dosłownie i w przenośni.

Ale wracając do tematu - Herbinka dobrze to ujęła, że w prawdziwym szczęściu jest więcej z harmonii niż z podekscytowania. Poza tym zgadzam się, że Droga jest celem, a szczęście trzeba w sobie pielęgnować, co jest trudne jak cholera, szczególnie jak się jest pesymistą jak ja.

Wiele przeczytałem już złotych myśli na temat istoty i sensu człowieczeństwa, i wiele rozważałem, ale to co napisał Darek w tym temacie, jest wyrażeniem wszystkiego, co czułem w głębi, lecz nie umiałem tego ubrać w słowa...Chwała Ci za to, Darek