Proponuję porzucić sprawy duchowe i latanie do Poza na dłuższy czas. Klapnij se w fotelu i oglądaj głupie amerykańskie filmy najlepiej o seksie, inwazji z kosmosu i pompatyczne dramaty wojenne. Wyłącz myślenie.
Po jakimś czasie zauważysz jak bardzo świat realny jest realny.

Głupio wyjdzie, że teraz nie chcę rzucać tego co dotychczas osiągnąłem, a proszę Was o pomoc, jednak odrzucam tę radę. Nie mogę zrezygnować z rozwoju i doświadczania, bo to jest tak naprawdę prawdziwe i sensowne.

I słusznie - po co odrzucać to co najlepsze w życiu... Jak na moje oko odrzuciłabym tylko obe-dźwięki (po co na siłę stymulować mózg - może to w końcu być przyczyną dysfunkcji...). Świadomość rośnie - ciała ulegają zmianom w naturalnym rytmie. Naturalne jest zawsze zdrowe; sztuczne, wymuszone - niekoniecznie...

Ale spójrz szerzej na siebie - być może przyczyna jest zupełnie gdzie indziej. Nie wpadłeś ostatnio w jakieś lenistwo umysłowe? Nie śpisz za dużo, czytasz inteligentne książki itp? Jakie masz podejście do umysłu - jako coś niepotrzebnego, przeszkoda w RD, czy niesamowite narzędzie poznawcze?
Jak rozumiesz medytację/ koncentrację - jako stan harmonii na wszystkich poziomach, gotowości z selektywną aktywnością czy zagłuszenie/zduszenie/zablokowanie umysłu i emocji by dostać się na poziom ducha?

Spróbuję się nad tym zastanowić:) Otóż czytam ostatnio tak zwane inteligentne książki, głównie o fizyce kwantowej, trochę o Tzolkinie oraz przeżycia Bruce Moena oraz Roberta Monroe. Nie śpię zbyt dużo, raczej normalnie, to znaczy 7-9 godzin dziennie.
Jeśli chodzi o umysł to nie wiem jakie mam do niego podejście... może tak: Ja jestem istotą myślącą, jakąś energią, natomiast mózg w ciele jest tylko przetwornikiem tej energii, czyli mnie i moich myśli na ziemi oraz środkiem do przekazania bodźców typu zapach, wzrok do mnie.
Odróżnił bym koncentrację i medytację. Medytacja jest dla mnie wyzbyciem się wszystkich myśli w celu odczucia czegoś po drugiej stronie, oderwania się od CF, natomiast koncentracja to stan mnie lub mózgu, w którym mogę skupić się na konkretnym przedmiocie, działaniu lub myśli i odczuwać ją w pełni, nie uciekając zaraz myślami gdzieś indziej, albo bez "patrzenia w dal" jeśli wiecie o co mi chodzi.

Nie mam problemu z emocjami. Chyba naturalnie poprzez duszenie w sobie dawno temu tych złych, nieprzyjemnych i zamienianie ich w pozytywną energię wyzbyłem się dużych smutków i niepokoju ducha. Uprzedzając pytanie- nie czuję jakiegoś ciśnienia w sobie, z powodu dawnego odrzucania złych emocji. CZuję się emocjonalnie świetnie.

W drugiej części wypowiedzi miałam na myśli umysł (poziom mentalny), a nie mózg jako organ fizyczny . Szczegół .

Wydaje mi się, że to nic poważnego - prosty brak równowagi wewnętrznej, którą można przywrócić w koncentracji na siebie samym, poszczególnych obszarach siebie, swojej świadomości - słuchaniu siebie. Coś Ci Twoje ciało próbuje przekazać...

Natomiast nie zrzucałabym winy na oobe - obe z nikogo nie zrobiło "tumana", raczej życie fizyczne i być może praktyki prowadzące do (wymuszające) oobe...

Dziękuję wszystkim za rady!
Czyli na razie zaprzestanę wpuszczania do mózgu obe-dźwięków i skupię się na ciele, na harmonizowaniu CF z umysłem.

Czasem chwilowe porzucenie "Rozwoju" daje większy efekt, niż rozwijanie się na siłę.

Czemu "Rozwoju" zawarłeś w cudzysłowie? Czyżbyś polemizował z duchowym doświadczaniem i stawaniem się lepszym człowiekiem?

Mimo wszystko nie porzucę rozwoju, byłoby to bezsensowne. Lepiej zmienić chwilowo jego kierunek i faktycznie- nie robić nic na siłę.

Polemizuję z rozwojem traktowanym na siłę - jako taka religia ezoteryczna z zasadami i dogmatami ;]

A do Rozwoju wszystko doprowadza.